Lwów, który jest niekwestionowaną stolicą ukraińskiej kultury, duchowości i tożsamości narodowej, zawsze odgrywał wiodącą rolę w rozwoju demokracji i niepodległości Ukrainy.

Wszystkie procesy państwowotwórcze tworzenia i ustanawiania niepodległości Ukrainy były inicjowane ze Lwowa. Odbyły się tu pierwsze masowe akcje na rzecz niepodległości, których uczestnicy byli prześladowani i bici przez specjalne jednostki policji.

17 września 1989 r. we Lwowie odbyła się największa w owym czasie manifestacja na rzecz odrodzenia niepodległości Ukrainy i Kościoła greckokatolickiego. Żywy łańcuch jedności między Lwowem a Kijowem 21 stycznia 1990 roku, kiedy miliony Ukraińców podało się w tym samym czasie, był kamieniem milowym w odbudowie państwa ukraińskiego. 3 kwietnia 1990 roku nad ratuszem we Lwowie wywieszono niebiesko-żółtą flagę państwową. Setki tysięcy lwowian wyszło następnego dnia na ulice miasta z okazji uchwalenia Aktu Niepodległości Państwowej Ukrainy 24 sierpnia 1991 roku.

W 1999 roku Lwów stał się swoistą stolicą Europy Środkowo-Wschodniej. Jako jedyne miasto w historii Ukrainy gościło jednocześnie dziewięciu głów państw podczas szczytu głów państw Europy Środkowo-Wschodniej.

Lwów zawsze był i jest detonatorem procesów narodowotwórczych i demokratycznych w państwie ukraińskim. Nasze miasto stało się główną twierdzą Pomarańczowej Rewolucji na przełomie listopada i grudnia 2004 roku, kiedy cały świat zaczął mówić o Ukrainie. 70% wszystkich mieszkańców Lwowa brało udział w akcjach obrony demokracji we Lwowie, a co trzeci lwowian odwiedził Plac Niepodległości w Kijowie. Jesienią 2006 roku Lwów uroczyście obchodził 750-lecie swojego istnienia.

We wrześniu 1939 r., w wyniku spisku Stalina z hitlerowskimi Niemcami, Lwów stał się częścią imperium sowieckiego.

Zjednoczenie narodu ukraińskiego w jedno państwo oraz częściowa ukrainizacja oświaty i kultury zostały zniweczone przez masowe i bezprecedensowe totalitarne represje wobec zachodnich Ukraińców. Dziesiątki tysięcy Galicjan zostało eksterminowanych, a setki tysięcy deportowano do obozów koncentracyjnych i zesłano na Syberię. Opór ukraińskiej powstańczej armii wobec reżimu sowieckiego trwał do drugiej połowy lat pięćdziesiątych. W latach 60. i 70. głośne były procesy we Lwowie przeciwko dysydentom Wiaczesławowi Czornowilowi, Bohdanowi Horynowi, Iwanowi Gelowi, Irynie i Ihorowi Kalinetsowi. Wszyscy oni przyczynili się do dalszej niepodległości Ukrainy.

Po I wojnie światowej, po klęsce w niej Cesarstwa Austro-Węgierskiego, Lwów ponownie znalazł się pod polskim panowaniem z woli zwycięskich państw europejskich.

Listopadowa (1918) manifestacja Ukraińców w obronie niepodległości, powstanie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej i zjednoczenie z Wielką Ukrainą, choć ostatecznie przegrana, położyła podwaliny pod niepodległość i jedność Ukrainy. Rządy autorytarnego reżimu polskiego we Lwowie w latach 1919-1939 nasiliły opór Ukraińców i umocniły ich w walce o swoje prawa.

„Złoty wiek” austriackiej secesji z początku XX wieku został zastąpiony pragmatycznym i surowym konstruktywizmem w budownictwie lokalnym. Terytorialnie Lwów znacznie się rozrósł ze względu na szereg obszarów podmiejskich. Jeśli ludność Lwowa w 1910 r. wynosiła 210 tys., to w przededniu II wojny światowej już ponad 300 tys.

Historia Lwowa jest tak jasna i niesamowita jak samo miasto, pełne ciekawych wydarzeń i znanych postaci. Dziś Lwów ma ponad 760 lat i ma Wam coś do powiedzenia.
Miasto, które opierało się na przecięciu dochodowych szlaków handlowych, szybko rozkwitało i rozwijało się, stając się jednym z głównych ośrodków handlowych średniowiecznej Europy.

Później, przechodząc pod panowanie wielu krajów europejskich, w tym Polski, Austrii, Niemiec i Rosji, Lwów przejął od każdego z zaborców część kultury i wiedzy, stając się ostatecznie nie tylko perłą architektury, ale także stolicą nowoczesnej nauki, życie duchowe i artystyczne.