Po I wojnie światowej, po klęsce w niej Cesarstwa Austro-Węgierskiego, Lwów ponownie znalazł się pod polskim panowaniem z woli zwycięskich państw europejskich.
Listopadowa (1918) manifestacja Ukraińców w obronie niepodległości, powstanie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej i zjednoczenie z Wielką Ukrainą, choć ostatecznie przegrana, położyła podwaliny pod niepodległość i jedność Ukrainy. Rządy autorytarnego reżimu polskiego we Lwowie w latach 1919-1939 nasiliły opór Ukraińców i umocniły ich w walce o swoje prawa.
„Złoty wiek” austriackiej secesji z początku XX wieku został zastąpiony pragmatycznym i surowym konstruktywizmem w budownictwie lokalnym. Terytorialnie Lwów znacznie się rozrósł ze względu na szereg obszarów podmiejskich. Jeśli ludność Lwowa w 1910 r. wynosiła 210 tys., to w przededniu II wojny światowej już ponad 300 tys.